Nα αποδοθούν οι ευθύνες για τα λάθη

 του Κ. Λουρόπουλου

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ κανείς τι εννοούσε προχθές ο κεντρικός τραπεζίτης όταν έλεγε ότι «η πορεία προς την κρίση δεν ήταν αναπόφευκτη και θα μπορούσε να είχε ανακοπεί αν τα προβλήματα είχαν αντιμετωπισθεί εγκαίρως, πριν αφεθούν να λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις». Ποιους εννοεί και ποιους δείχνει; Επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, «προειδοποιήσεις υπήρξαν και ήταν πολλές και επαναλαμβανόμενες», ο καθένας από εμάς μπορεί να υποθέτει ότι και ο ίδιος ο ισχυριζόμενος αυτά είναι υπεύθυνος, διότι και στη διάρκεια της δικής του θητείας έγιναν λάθη. Βέβαια, όπως.........................
είναι διατυπωμένα τα επιχειρήματα, επιδέχονται περισσότερες από μία ερμηνείες. Για τούτο ζητήθηκαν επίσημες διευκρινίσεις από ορισμένα κόμματα. Παρά ταύτα το γενικό ζήτημα παραμένει και εντείνεται. Ο πολίτης έχει βαρεθεί να ακούει από επίσημα χείλη ότι «έγιναν λάθη», «να διορθώσουμε τα λάθη» και άλλα τέτοια, τη στιγμή κατά την οποία οι πληγές στο σώμα της ελληνικής οικονομίας είναι ανοιχτές.
Επειδή οι γενικότητες δεν ωφελούν και επειδή για την διετία της διακυβέρνησης από τον Οκτώβριο του 2009 έχει ήδη καταλήξει η διεθνής και εγχώρια οικονομική σκέψη ότι έγιναν λάθη, δικαιούται ο απλός πολίτης να ρωτήσει τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας πού ήταν ο ίδιος όταν γίνονταν αυτά τα λάθη. Γιατί δεν τα εντόπισε και δεν τα υπέδειξε εγκαίρως; Γιατί δεν συνέβαλε ώστε να αποτραπούν; Γιατί συνυπέγραψε τα μνημόνια; Γιατί δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό ότι πάει να γίνει λάθος; Τέτοιες και άλλες ερωτήσεις μπορούν να γίνουν πολλές κάτω από το πρίσμα της αναγκαιότητας να φωτίζουμε και να εξηγούμε τα λόγια των δημόσιων προσώπων. Οι σκέτες πλάγιες παραινέσεις δεν ωφελούν, ιδιαίτερα απ' όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης και των οποίων οι αποφάσεις και οι ενέργειες έχουν επιπτώσεις σε έναν ολόκληρο λαό.
Από την άλλη, επανερχόμενοι στον ρόλο και τις ενδεχόμενες ευθύνες του κεντρικού τραπεζίτη, τα πράγματα γίνονται ακόμη σοβαρότερα αν δεν γνώριζε τις επερχόμενες ζημίες. Τότε και πάλι στα μάτια και τα αυτιά του απλού πολίτη γεννώνται άλλα ερωτήματα, αν δηλαδή καλώς βρισκόταν σε αυτή τη θέση. Σε κανένα άλλο επάγγελμα (ή καλύτερα λειτούργημα) δεν μπορεί να σταθεί η προτροπή «είναι απολύτως απαραίτητο να διδαχθούμε από τα λάθη μας», διότι απλούστατα δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μας ξαναδώσουν το τιμόνι μετά από το παραμικρό μας λάθος. Αν ο καπετάνιος του κρουαζιερόπλοιου που ναυάγησε δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή του να ξαναπιάσει τιμόνι ούτε σε βάρκα, ο απλός κόσμος δεν καταλαβαίνει πώς οι Ελληνες αξιωματούχοι ζητούν ξανά εμπιστοσύνη από έναν ολόκληρο λαό, να συνεχίσουν να τον διοικούν, για να διορθώσουν τα παλαιά τους λάθη.