Αυτά αναφέρει το παρακάτω δημοσίευμα.
Μεγάλες αλλά και δικαιολογημένες οι εορταστικές εκδηλώσεις από τις Μεγάλες Δυνάμεις για το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Τον πόλεμο τον άρχισαν οι Γερμανοί το 1939. Δύο χρόνια προελάσεις αστραπή διέλυαν σαν τραπουλόχαρτα και μικρά.......
και πανίσχυρα κράτη. Ηττες απανωτές των συμμάχων. Η μικρή Ελλάδα «τα έμπηξε» και όχι μόνον. Πήρε φάλαγγα τους Ιταλούς. Τους έστρωσε στο κυνήγι. Τα χάσανε όλοι. Τι γίνεται εδώ; Τρίβανε τα μάτια τους. Τη μεγάλη εαρινή επίθεση 9 – 14 Μάρτη 1941 την διεύθυνε ο ίδιος ο Μουσολίνι. Εφαγε τα μούτρα του! Ο μέγας Τσόρτσιλ δήλωσε στην Βουλή: «Του λοιπού δεν θα λέμε ότι οι Ελληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες»! Ο Λόιντ Τζορτζ, ο πρωθυπουργός του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου τόνισε ότι δεν εκπλήσσεται γιατί ήξερε και είχε εκτιμήσει τις αρετές των Ελλήνων. Μόνο επιθυμεί, είπε,
να εκφράσει για μια ακόμα φορά τη βαθιά του θλίψη για το ότι η Ευρώπη αντιμετώπισε με πλήρη
αδιαφορία το έγκλημα της εξόδου των Ελλήνων από την Μικρά Ασία στα 1922. Ηταν η τελευταία του αγόρευση, η στερνή πνευματική του παρακαταθήκη. Μετά από λίγες ημέρες πέθανε. Αμ, το άλλο; Που ο Χίτλερ έβγαλε το καπέλο του στο μαχητικό ελληνικό σθένος! Ηρωες οι Ελληνες αλλά δεν ήταν και ημίθεοι! Κατέρρευσαν τα δύο μέτωπα. Το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα από αυστραλονεοζηλανδούς κυρίως, ένα μέρος του κατεβαίνει την Πελοπόννησο να προλάβει να μπαρκάρει. Οι Γερμανοί που έχουν στόχο την Κρήτη, βιάζονται να τους προλάβουν να μην ενισχυθεί η άμυνά της. Οι διαταγές προς τους Ελληνες είναι καθαρές, αυστηρές, κοφτές. «Οστις περιθάλπει, αποκρύβει, τροφοδοτεί, διευκολύνει, φυγαδεύει αξιωματικούς, στρατιώτες Αγγλους, τιμωρείται με θάνατον…».
Ομως οι Ελληνες προσφέρουν στέγη, ρούχα, τρόφιμα, περίθαλψη, όλα από το υστέρημά τους (χρονιά πείνας το 1941). Το ελληνικό φιλότιμο δεν χαμπερίζει, δεν λυγάει με τις φοβέρες. Ολοι στο πόδι.
Πλοιάρια, βάρκες κάθε πλεούμενο να τους μεταφέρουν νύχτα τους άνδρες στα υποβρύχια τότε έβγαιναν στην επιφάνεια που κοιμόντουσαν τα στούκας, δακρυσμένοι, εντυπωσιασμένοι από την συμπαράσταση του απλού λαού. Μερικοί κράτησαν στα ημερολόγια τους κάμποσα ονόματα χωριών. Οι πολλοί μπάρκαραν, λίγοι ξέμειναν. Ο Γιάννης Ζαργάνης, ταγματάρχης, έμενε στους Χράνους Πυλίας, περιέθαλπε στο σπίτι του δύο Αγγλους αξιωματικούς αρκετούς μήνες. Ο ένας που
ήξερε ελληνικά, κυκλοφορούσε με μαύρο μουστάκι και περούκα σαν Κρητικός. Αργότερα φυγαδεύτηκαν. Εναν άλλο αξιωματικό τον Νίκο Αμοίρη γλωσσομαθέστατο Ελληνοαιγύπτιο από το Πορτσάιντ (Portside) που χειριζόταν και τον ασύρματο, τον εγκατέστησε στο χωριό Μπούμπουκα στην προστασία του Διονύση Καραγγελή. Ο ταγματάρχης Γιάννης Ζαργάνης, λίγο αργότερα βγήκε στο βουνό, στην Αντίσταση, με έδρα του αντάρτικου τμήματος (ΕΛΑΣ) τα Απάνω Μηνάγια. Στις 4 – 4 – 1944 πιάστηκε με προδοσία από τους Γερμανούς στο χωριό Γαμβριά και εκτελέστηκε την επομένη στο χωριό Κόκκινου). Στο χωριό Μπούμπουκα ήρθε από την Καλαμάτα το μαύρο μαντάτο: Διώξτε τον Αγγλο γιατί θα σας πιάσουν! Ειδοποίησε ο αγροφύλακας Γρηγόρης Χαραλαμπάκης. Το άρπαξε το αυτί
του από τους κατακτητές. Τον έκρυψαν σε ένα λόφο πάνω από το χωριό. Γίνεται επιδρομή στο χωριό από τους Ιταλούς στο σπίτι του Καραγγελή. - Πού είναι ο Αγγλος; - Ποιος Αγγλος; Δεν ξέρουμε τίποτα. Τους άρχισαν στο ξύλο. Πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Εφαγαν το ξύλο της χρονιάς τους και ο Παναγιώτης Καραγγελής που βρέθηκε τυχαία στο σπίτι. Ξύλο, ξύλο αλλά ομολογία δεν έβγαινε. Τους βγάζουν έξω στον κήπο με ξινάρια, φτυάρια, κτλ. - Σκάψτε, ανοίχτε τον τάφο σας. Θα πεθάνετε.
Τι να έκαναν; Εσκαβαν και φτυάριζαν, άνοιγαν τάφους. Σε λίγο παρουσιάζεται ένας κύριος με πολιτικά και τους λέει σε άπταιστα ιταλικά: - Σας παρακαλώ θα ήθελα να μάθω, εάν είναι δυνατόν, γιατί κακοποιούνται οι άνθρωποι. - Εχουμε βάσιμες πληροφορίες ότι περιθάλπουν Αγγλο αξιωματικό και το
αρνούνται. - Εγώ είμαι ο Αγγλος αξιωματικός και είμαι στην διάθεσή σας. Εβλεπε την σκηνή από την θέση που ήταν κρυμμένος και πήρε την απόφαση να παρουσιασθεί. Δεν θέλησε να πληρώσουν άφταιγοι άνθρωποι για αυτόν. Γενναιόκαρδος άνθρωπος! Εμειναν με το στόμα ανοικτό οι Ιταλοί. Ο Διονύσης και ο Παναγιώτης Καραγγελής οδηγήθηκαν στο Στρατοδικείο στην Τρίπολη αλλά μιας και
πιάστηκε ο Εγγλέζος, φάγανε λίαν επιεικώς ένα χρόνο φυλακή. Ο απλός Ελληνας, ο ανώνυμος κάτοικος του χωριού, έγραψε στο βάθος της ψυχής του ποια έννοια είχε η παρουσία, η αποστολή του ξένου εκστρατευτικού σώματος. Ηρθε και πολέμησε για την λευτεριά του, έδωσε μάχη ακόμα και μέσα στην Καλαμάτα. Αυτό το εκτίμησε και το σεβάστηκε πολύ, προσκυνητάρι το έκανε. Τον υποχρέωσαν να ανοίγει τον τάφο του αλλά το στόμα του να μην το ανοίγει να μαρτυρήσει που είναι ο Εγγλέζος. Αυτή είναι η ανεκτίμητη ελληνική λεβεντιά, δεν το κάνει για να εισπράξει επαίνους και βραβεία, το κάνει γιατί έτσι αισθάνεται το καθήκον του. Ελληνική λεβεντιά βρυσούλα που αναβλύζεις αρωματισμένο, γάργαρο, πατριωτικό ιδανικό! Να τι θα πει Ελλάδα. Να γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Τελείωσε και η μάχη της Κρήτης και οι Αυστραλονεοζηλανδοί φτάσανε, όσοι φτάσανε στην πατρίδα τους. Οχι μόνο δεν ξεχάσανε την ζεστασιά της ελληνικής καρδιάς, αλλά αναφέρθηκαν στην κυβέρνησή τους και αυτή με την σειρά της έστειλε στις κοινότητες των χωριών που συγκράτησαν στην μνήμη τους έγγραφα ευγνωμοσύνης. Η Ελλάδα με την μαχητικότητά της καθυστέρησε το
σχέδιο “Μπαραμπαρόσα“, και έτσι σώθηκε η Μόσχα. Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν με την υπόλοιπη Ρωσία, είναι όμως παραπάνω από βέβαιο ότι ο πόλεμος θα μάκραινε πολύ. Το κόστος θα ήταν υπερβολικό και ίσως να επαληθεύονταν ο Αγγλος υπουργός Εμερι με όσα είπε κατά την πρώτη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου το έτος 1942. Είπε τότε ο υπουργός: «Οι νεκροί της Ελλάδος δεν έπεσαν επί
ματαίω. Η θυσία τους έσωσε το Ιράκ, τη Συρία, την Περσία και την Μόσχα». Αλλά όλα αυτά αργότερα
ξεχάστηκαν, κάνουν το κορόιδο οι «μεγάλοι». Να μην ξεστομίσουν οι αθεόφοβοι μισή κουβέντα για την Ελλάδα που πρώτη άναψε τον φάρο της ελπίδας. Το είπε με τον ευγενικό του τρόπο και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος: «Ηθελημένη σιγή». Στις εορταστικές εκδηλώσεις πριν από 20 χρόνια για τα πενήντα χρόνια από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου παρούσα πρώτη και καλύτερη η πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Τσιλέρ. Το γνωστό έργο: «Τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;» ταιριάζει, πάει κουτί στον επιτήδειο ουδέτερο (Τουρκία).
Και όμως, «Πρώτη η αλεπού στο παζάρι». Ετσι είναι... Ξεχαστήκανε τα ωραία τα λόγια τα μεγάλα… αλλά... «Δεν πειράζει, δεν πειράζει δεν θα το βάλουμε μαράζι»… Αυτό το τραγούδι τραγουδάμε και μας ταιριάζει πάντα με το χαμόγελο στα χείλη βρισκόμαστε και αυτό μας ταιριάζει!
Τα χρόνια 1940 -1941 η Ευρώπη άφησε βαρύ αναστεναγμό. Την είχε καλύψει το βαθύ σκοτάδι της απόγνωσης από τις συνεχείς αστραπιαίες επιτυχίες του Χίτλερ. Και ήρθε το επτάμηνο 28 – 10 – 1940 μέχρι τέλος Μάη 1941 το αλβανικό και η μάχη της Κρήτης που φλεγόταν από τον παλμό του λαού μας, αυτή η «αστραπή» που διέσχισε τα σκοτάδια της Ευρώπης και της γενικής απόγνωσης. Ω, του θαύματος έγινε η πατρίδα μας πρώτο θέμα, η Ελλάδα μας ήταν στο στόμα όλο του κόσμου. Και έγινε αυτό γιατί στα μάτια και την λογική δεν το χωρούσε ο νους του ανθρώπου, αφού όλα τα στοιχεία
αριθμός, οπλισμός, μέσα, υλική δύναμη ήταν όλ εναντίον μας εκτός από έναν και μοναδικό παράγοντα: την ψυχική τόλμη! Η μοναδική υπεροχή. Σε αυτήν στηρίχθηκε το ελληνικό έθνος και το αλβανικό μεγαλούργημα. Πώς περάσανε τα χρόνια. Οι Ελληνες σήμερα στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν έχουν παραστάσεις του έπους εκείνου. Δεν έζησαν το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου με το διαπεραστικό, ανατριχιαστικό σφύριγμα των σειρήνων, συγκεντρώσεις των επιστράτων, τους αποχαιρετισμούς, τους λυγμούς, τα πρώτα διαγγέλματα που ακούγονταν από τα ραδιόφωνα, δεν διάβασαν τις ανταποκρίσεις από τα πολεμικά μέτωπα, τα γράμματα των πολεμιστών από το μέτωπο. Πολλοί γονείς αγράμματοι, τα διαβάζαμε εμείς τα παιδιά και τα δάκρυα έτρεχαν κομπολόι, τον σπαραγμό των οικείων από τα μαύρα μαντάτα από το παλικάρι που έβαψε κόκκινο το χιόνι με το
αίμα του στα βουνά της Αλβανίας. Εμείς, η γενιά μας διατηρούμε όλα αυτά στην καλύτερη ξεχωριστή θέση στο «δωμάτιο» της μνήμης και θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό. Και όσο τα χρόνια διαβαίνουν αυτό το αστέρι της δόξας, χρόνο με τον χρόνο, ανυψώνεται και μεγεθύνεται στο εθνικό μας στερέωμα. Την εποχή εκείνη που αγωνίζονταν και γράψανε την ιστορία, δεν είχαν χρόνο, δεν είχαν ησυχία, δεν είχαν άνεση και ψυχραιμία γιατί δημιουργούσαν και αυτό απαιτούσε αφοσίωση «ψυχής τε και σώματος», δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε χώρος, δεν υπήρχε ανάσα, δεν υπήρχε άνεση να αξιολογηθούν ή να συγκρίνουν με άλλα παρόμοια γεγονότα μέσα σε ένα ευρύτερο οπτικό πεδίο, ώστε να γίνει ευδιάκριτη η αξία και η υπεροχή του έργου στο οποίο είχαν αφοσιωθεί! Ανεπανάληπτες, θείες, ευλογημένες, ιερές οι στιγμές και οι ώρες εκείνες!
Του Αντώνη Γ. Καλύβα
Απο τη εφημερίδα της
Καλαμάτας Ελευθερία
.JPG)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου