5 Μαρτίου 2011

Ο πόλεμος άρχισε.... και όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα....

 Ξαφνικά και ενώ όλα πήγαιναν καλά σε αυτή τη χώρα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, νιώσαμε τις επιθέσεις από διάφορα μέτωπα, κυρίως από την Ευρώπη, που μας έκαναν να σαστίσουμε στην αρχή και να μην ξέρουμε πως να αντιδράσουμε. Μας έκαναν να αναρωτιόμαστε γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο και ποιος ευθύνεται.
Στην αρχή συντονισμένα με την βοήθεια πάντα των Μ.Μ.Εξαγρίωσης μας επιτέθηκαν με όπλο τους τις ενοχές. Σκορπούσαν στον κόσμο την αίσθηση ότι όλοι φταίμε για την κατάσταση της οικονομίας.  Μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα επικρατούσε στη χώρα που κρατούσε καθηλωμένους τους πολίτες. Καθηλωμένους μέσα στις σκέψεις,το φόβο και την ανασφάλεια. Όσοι δεν θίγονταν άμεσα απο τα.......
 μέτρα που επέβαλε η Τρόικα δεν τολμούσαν να ασχοληθούν με τις επιθέσεις εναντίον των άλλων. Σιγά σιγά, όμως οι επιθέσεις εντάθηκαν και πλεον έχουν απλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία μα πιο πολύ απ΄ όλα έχουν φτάσει στην Παιδεία και την Υγεία. Το κυριότερο όμως είναι ότι εκείνοι που πραγματικά φταίνε δεν έχουν υποστεί κανένα απολύτως μέτρο ή τουλάχιστον, καμία τιμωρία
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση στάθηκαν κατ αρχήν οι επιθέσεις εναντίον του Δημοτικού Σχολείου και του Παιδικού Σταθμού του χωριού μας, και κατά δεύτερον δύο σχόλια που μας έκαναν δυο αναγνώστες μας και μας εκφράζουν απόλυτα, όσον αφορά την στάση που πρέπει να κρατήσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός . Αξίζει να τα διαβάσετε:
                Ανώνυμος είπε...
  • Ας ξεσηκωθούμε όλοι ενωμένοι όσο είναι καιρός. Τα θέματα της παιδείας,της υγείας, του κοινωνικού κράτους, μας αφορούν όλους. Ας πάψει η μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον της άλλης νομίζοντας κάποιοι ότι θα μείνουν αλώβητοι. Ας πάψουν οι αγρότες που αποτελούν την πλειοψηφία της περιφέρειας να θεωρούν ότι τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα δεν τους αφορούν Οι πολίτες όταν σκέφτονται και ενεργούν ως Πολίτες και όχι ως ραγιάδες μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα. Αυτό άλλωστε διδάσκει η ιστορία!
               Μ.Ανεμοδουρά είπε...
  • Η κυβέρνηση μας γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 1950 όταν τα παιδιά των αγροτικών οικογενειών διένυαν χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσουν στο πλησιέστερο σχολείο. Μόνο που τότε υπήρχε η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Σήμερα η Παιδεία, το πιο δημοκρατικό σύστημα ανακατανομής του πλούτου, καθίσταται και πάλι προνόμιο των λίγων και των προνομιούχων. Στην κατηγορία αυτή φυσικά δεν είναι τα παιδιά των αγροτών. Καιρός είναι να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα καφενεία και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας. 
Δικό μας...
  • Ο πόλεμος έχει αρχίσει ο εχθρός μας δεν είναι οι νέοι ιστορικοί ερευνητές που μας παρουσιάζουν μια ''νεα'' διάσταση της ιστορίας, ούτε οι μετανάστες που ζητούν άσυλο, ούτε όλα τα άλλα φοβικά σύνδρομα ( ταυτότητες, φακελώματα, ασθένειες κ.α.)που σκορπάνε κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων.
Αυτά είναι προβλήματα που λύνονται σε καιρό ειρήνης, τώρα έχουμε πόλεμο.
Πόλεμο εναντίον της πολιτικής των Πολιτικών της τελευταίας τριακονταετίας.
Εναντίον του ΔΝΤ που ισοπεδώνει το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων αυτής της χώρας. Εναντίον όλων αυτών που μας τάιζαν τόσα χρόνια λεφτά και σήμερα μας λένε ότι τα έχουμε κλεμμένα.
Εναντίον όλων αυτών που μας βλέπουν σαν εργαλεία συσσώρευσης πλούτου στις τσέπες τους.
Εναντίον όλων αυτών που μας καθηλώνουν στο παρόν παρουσιάζοντας μας μαύρο το μέλλον.
Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, θρησκευόμενοι άθεοι και ότι άλλο, δεν έχουμε αυτή τη στιγμή την πολυτέλεια να λύσουμε κανένα άλλο πρόβλημα δικό μας ή μεταξύ μας.
Αυτή τη στιγμή έχουμε έναν κοινό εχθρό.
 Και αν ακόμα κάποιοι μας λένε ότι, αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων και ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας πείσουν και να τους ακολουθήσουμε.
Δεν μας αξίζει να καταντήσουμε ούτε εμείς ούτε κανείς άλλος λαός σαν αυτούς που περιγράφει ο Καβάφης στο ποίημα του:
  Ποσειδωνιάται
 Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν
 τόσους αιώνας ανακατευμένοι με Τυρρηνούς,
και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
 με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
 τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
 Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν
Έλληνες- Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.

1 σχόλιο:

  1. Συγχαρτήρια για το εξαιρετικό άρθρο σας. Ο τίτλος και μόνο τα λέι όλα. Στο τέλος του πολέμου ο καθένας μας θα κάνει την αυτοκριτική του. Ας φροντίσει λοιπόν να έχει ήσυχη τη συνείδησή του. Γιατί πέρα και πάνω απ' όλα υπάρχει η ατομική ευθύνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενημερωνόμαστε για την περιοχή μας

ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες